اطلاعات مربوط به سرطان غده آدرنالین
سرطان غده آدرنالین چیست؟
سرطان غده آدرنالین، نوعی سرطان کمیاب است که در غدد آدرنالین بوجود می آید که در بالای کلیه ها قرار دارند. این غدد از دو بخش تشکیل شده اند که جداگانه انجام وظیفه می کنند که شامل پوسته یا لایه بیرونی و نیز مغز غده یا منطقه درونی غده می باشد. هر دو بخش مسئول تولید هورمون هایی هستند که می توانند وظایف مهم بدن را تنظیم کنند که دربرگیرنده ضربان قلب و فشار خون می باشد. معمولا هنگامی که تومورهای آدرنالین، خوش خیم یا غیرسرطانی هستند و می توانند در پوسته یا مغز غده و یا در هر دو یافت شوند، به adenomas نسبت داده می شود.
آمار سرطان غده آدرنالین
سرطان غده آدرنالین کمیاب است به گونه ای که سالانه 300 تا 500 مورد از این نوع سرطان در آمریکا تشخیص داده می شود. سرطان غده آدرنالین در هر سنی بوجود می آید حتی در کودکان، اما در زنان و در افراد 45 تا 50 ساله بیش از سایرین دیده می شود.
انواع سرطان غده آدرنالین
سرطان غده آدرنالین هم در پوسته (لایه بیرونی) و هم در مغز آن (مرکز آناتومیکی غده) دیده می شود.
سه نوع سرطان غده آدرنالین شایع است :
Adrenocortical Carcinoma – این شکل از سرطان غده آدرنالین، متداول ترین شکل در لایه بیرونی پوسته است. این تومورها معمولا هنگامی کشف می شوند که بزرگ تر می شوند و شروع به دردناک شدن می کنند یا شخص احساس غیرطبیعی پربودن شکم دارد که این خود منجر به کاهش وزن می شود. این تومورها ممکنست هورمون های اضافی تولید کنند که سبب افزایش وزن شود، موهای اضافی را در صورت ایجاد کند و یا بلوغ زودرس را سبب شود. اگر تومور آدرنالین بزرگ تر از 6-5 سانتیمتر باشد، معمولا تصور می شود که سرطان وجود دارد.
Pheochromocytoma – معمولا تشکیل بخش مرکزی در مغز غده انجام می شود، این شکل از سرطان غده آدرنالین، معمولا از یاخته های مولد آدرنالین آغاز می شود. آدرنالین به تنظیم وظائف مهم بدن کمک می کند که شامل ضربان قلب و فشار خون می باشد. نشانه های این نوع تومور معمولا مربوط به بالا رفتن سطح آدرنالین می باشد و می تواند شامل افزایش فشار خون، عرق ریزش زیاد، افزایش ضربان قلب و دلشوره می باشد.
Neuroblastoma- در یاخته های عصبی مغز غده آدرنالین ایجاد می شود، معمولا این شکل از سرطان آدرنالین، بر روی کودکان زیر 10 سال اثر می گذارد. به علت ذات این گونه یاخته ها، در صورت تشخیص به موقع، تعیین منشاء آن ساده است. اما در موارد نادر، چون این یاخته ها بسرغت گسترش می یابند، تعیین نقطه آغازین آنها سخت است.
عوامل ابتلاء به سرطان غده آدرنالین
غدد آدرنالین که در بالای کلیه ها قرار دارند، مرکز تولید چندین هورمون تنظیم کننده در بدن می باشند از قبیل cortisol و dopamine. به مانند بسیاری از انواع سرطان، احتمال ابتلاء به سرطان ممکنست با توجه به سبک زندگی افزایش یابد، مانند سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض مواد سرطان زا.
عوامل ابتلاء برحسب نوع سرطان غده آدرنالین
عوامل ابتلاء به سرطان غده آدرنالین برحسب نوع سرطان، تغییر می کند:
Adrenocortical carcinoma (که سرطان پوسته بیرونی آدرنالین نیز نامیده می شود)، هیچ گونه عامل ابتلاء مشخصی مستقیما به ایجاد این نوع سرطان ارتباط داده نشده است. افراد بزرگسال در دهه 40 سالگی و 50 سالگی و کودکان در سن کم تر از 6 سالگی، گستره پهناوری از عوامل منجر به سرطان را به همراه خود دارند. شرایط ژنی خاص مانند سندروم Li-Fraumeni (LFS)، بیشتر آمادگی برای ایجاد سرطان هایی از قبیل سرطان آدرنالین را افزایش می دهد.
Pheochromocytoma – یک گونه نادر از سرطان آدرنالین، در سنین میانسالی اتفاق می افتد. مواردی که با آغاز بیماری در سن کودکی پیش می آید، یک ارتباط ارثی را پیش می کشد. بیشتر Pheochromocytoma ها، تومورهای خوش خیمی هستند و معمولا گسترش نمی یابند. اما تومورهایی که می خواهند میزان خطرناکی از هورمون هایی خاص را تولید کنند، با بالا بردن فشار خون بالا و افزایش ضربان قلب، ایجاد خطر می کنند.
Neuroblastoma – کم تر از 10 درصد همه این گونه موارد در بزگسالان یافت می شود. تومورهای Neuroblastoma اغلب در یاخته های عصبی بوجود می آید و معمولا در کودکان دیده می شود. این تومورها اغلب در مغز غده آدرنالین بوجود می آید.
سندروم های ژنتیکی مرتبط با سرطان غده آدرنالین
عوامل ابتلاء به سرطان غده آدرنالین به ایجاد سرطان غده آدرنالین ارتباط دارند، گرچه عوامل ارثی خاصی هستند که ارتباط بیشتری با این نوع سرطان دارند. اما بیشتر موارد به گونه ای موردی رخ می دهند و علت بوجود آمدن این سرطان معمولا ناشناخته است.
برخی از سندروم های ژنتیکی مرتبط با سرطان غده آدرنالین اینها هستند :
سندروم سندروم (LFS)
بیماری Von Hippel-Lindau (VHL)
Neoplasia چند گانه غدد مترشحه داخلی نوع 1 و 2- (MEN-1, MEN-2
سندروم Beckwith-Wiedemann
اگر بعلت ابتلاء یکی از خویشاوندان، عامل وراثت مورد گمان باشد، می توانید با پزشک خودتان، مشاوره ژنتیکی انجام دهید. اغلب موارد سرطان غده آدرنالین بدون علت شناخته شده ای بوجود می آید. با این حال سابقه خانوادگی، بخش مهمی از این پازل است و ممکنست به درک بهتر بین عوامل مربوطه و این بیماری نادر منجر شود.
نشانه های سرطان غده آدرنالین
درباره نشانه های سرطان غده آدرنالین
غده آدرنالین، مرکز تولید هورمون های تنظیم کننده از قبیل آدرنالین و کورتیزون می باشند. به این دلیل، بسیاری از نشانه های سرطان آدرنالین به عدم تعادل هورمونی مربوط است به گونه ای که یک هورمون خاص به میزان خیلی زیاد یا خیلی کمی تولید می شود.
درصد بالایی از تومورها در غدد آدرنالین، خوش خیم هستند. این تومورها ممکنست رشد کنند به گونه ای که خیلی بزرگ شوند و به اندام های مجاور از قبیل معده فشار وارد کنند اما به دیگر بخش های بدن سرایت نکنند. در چنین مواردی، بیماران ممکنست بی دلیل احساس سیری کنند یا کاهش وزن داشته باشند. در درصد پایینی از موارد هنگامی که تومورها بدخیم هستند، ممکنست که پیش از رسیدن سرطان به مراحل پیشرفته، نشانه ای وجود نداشته باشد.
اگر نشانه هایی وجود داشته باشد، این نشانه ها بستگی به وضعیت عملکرد تومور و نوع هورمون ترشح شده دارد. اغلب نشانه های هشدار دهنده، قابل دیدن نیستند و یا اینکه غیر مرتبط هستند. به این دلیل، تشخیص سرطان غده آدرنالین در مراحل اولیه مشکل است. آزمایش های خون و ادرار ممکنست به ردیابی افزایش هورمون ها کمک کند. اما پزشکان اغلب تومور آدرنالین را در خلال عمل اسکن، در یک شرایط غیر مرتبط پیدا می کنند.
برخی از نشانه های سرطان غده آدرنالین اینها هستند :
تب
درد مداوم (درد ناشی از فشار تومور بر روی اندام های بدن)
احساس پر بودن معده (هنگامی که تومور بر روی معده فشار می آورد)
کاهش وزن بی دلیل
توجه : احتمال دارد که برخی از این نشانه ها در اثر مواردی به جز سرطان باشد از قبیل عفونت و یا دیگر بیماری ها. بهتر است که برای تشخیص دقیق، با یک متخصص مشورت کنید.
بیماری های مربوط به غده آدرنالین و نشانه های آنها
برخی از نشانه های سرطان غده آدرنالین ممکنست در ابتدا به گونه ای بی ضرر پدیدار شوند. نشانه های خاصی هستند که ناشی از تولید بیش از حد هورمون ها و نیز شرایط خاص ترشحات آنها می باشد. بیماری Conn و سندروم های Cushing شرایطی هستند که ناشی از تومورهای بیش از حد بزرگ می باشند. در بیشتر موارد، این تومورها و شرایط پیش آمده قابل درمان هستند.
بیماری Conn
بیماری Conn (یا سندروم Conn) یک بیماری مربوط به آدرنالین است که در اثر تولید بیش از حد هورمون aldosterone ایجاد می شود. با تولید شدن در پوسته آدرنالین، هورمون یاد شده یکی از هورمون های استروئید از خانواده mineralocorticoid است. این هورمون مسئول تنظیم الکترولیت های بدن است و در مورد بیماری Conn هنگامی که این هورمون فعال تر می شود، ممکنست که میزان سدیم در خون افزایش یابد و سبب فشار خون شود. سدیم زیاد شده غیر قابل تنظیم، می تواند منجر به فشار خون بالا شود و فشار خون بالا می تواند خطرناک باشد.
نشانه های مرتبط با بیماری Conn می تواند اینها باشد :
پایین بودن میزان پتاسیم
فشار خون بالا
تکرر ادرار
تشنگی زیاد
سندروم Cushing
سندروم Cushing هنگامی بوجود می آید که یک تومور غده فوق کلیه، کورتیزول زیادی را تولید کند. همچنین در پوسته غده آدرنالین (بخش بیرونی غده آدرنالین)، کورتیزول در چندین عملکرد مهم بدن دخیل است که بیشتر از همه، هورمون "واکنش به استرس" قابل توجه است. همچنین کورتیزول نقش بزرگی را در تنظیم فشار خون و نیز سوخت و ساز بدن بازی می کند. بالا بودن مداوم کورتیزول، چگونگی انجام این وظایف مهم را تحت تاثیر قرار می دهد.
تاثیرات مربوطه از طریق نشانه هایی به قرار زیر بیان می شوند :
اختلالات پوستی (آکنه یا خشکی شدید پوست)
افزایش وزن (پیرامون سینه و شکم)
صورت و گردن پف کرده (که گاهی به آن صورت "ماه شکل" هم می گویند)
Hiruitism (رشد زیاد مو در صورت، سینه و پشت)
نبودن قاعدگی (نبود عادت ماهانه در زنان)
ضعیف بودن برخی از اندام ها (به ویژه ساق پاها)
کاهش رشد در کودکان
نشانه های سرطان غده آدرنالین ممکنست علامتی از دیگر موارد و یا بیماری های مربوط به غدد مترشحه باشد. اگر هر یک از این نشانه ها را دارید و یا معتقدید که بعلت دارا بودن یک سندورم ژنتیکی، در معرض خطر هستید، باید به دنبال مشاوره با یک متخصص باشید.
تشخیص سرطان غده آدرنالین
اگر هر یک از نشانه های بالقوه سرطان غده آدرنالین را دارید، ممکنست پزشک شما دستور تعدادی آزمایش برای تشخیص وضعیت شما بدهد. احتمال دارد که او این کار را با آزمایش خون یا ادرار آغاز کند. سپس برحسب نتایج بدست آمده، biopsy یا تصویربرداری را توصیه کند.
آزمایش های تشخیص سرطان غده آدرنالین
آزمایش های خون و ادرار- در ابتدا ممکنست پزشک نیاز به انجام آزمایش خون یا ادرار داشته باشد تا میزان هورمون های شما را کنترل کند.
Biopsy – در برخی موارد، ممکنست پزشک تصمیم بگیرد که یاخته های غیرطبیعی را با یک سوزن بردارد تا آنها را در زیر میکروسوکوپ بررسی کند.
سی تی اسکن – سی تی اسکن، تصویربرداری کامپیوتری است، اسکن سی تی، یک روش با پرتو ایکس است که از کامپیوتر برای تصاویر سه بعدی از بدن استفاده می کند. در برخی موارد یک اسکن سی تی می تواند بافت بیمار و دیگر مناطقی را نشان دهد که ممکنست در تصویربرداری معمولی پرتو ایکس دیده نشود.
MRI – MRI تصویربرداری با تشدید مغناطیسی می باشد. MRI یک تکنیک تصویربرداری است که برای ایجاد تصاویر متقاطع از درون بدن بکار می رود. این کار با استفاده از امواج رادیویی، مغناطیس های نیرومند و یک کامپیوتر انجام می شود. سیستم های MRI توانایی تشخیص بافت های طبیعی از بافت های بیمار را دارد.
تصویربرداری با انتشار ذرات پوزیترون (PET)- در این روش از یک اسکن هسته ای پیشرفته برای ایجاد تصاویر دقیق کامپیوتری از مناطق درون بدن استفاده می شود که نیاز به این دارد که به بیمار گلوکز تزریق شود. تصویربرداری با انتشار ذرات پوزیترون (PET) می تواند برای ردیابی بافت سرطانی و نیز یاخته هایی از بدن استفاده شود که شاید همیشه نتوان آن را از طریق روش های تصویربرداری سی تی و یا MRI پیدا کرد.
مرحله بندی سرطان غده آدرنالین
مفهوم مرحله بندی سرطان غده آدرنالین
تومورهای فعال در غدد آدرنالین، هورمون های زیادی ترشح می کنند که ممکنست شرایطی غیر سرطانی مانند بیماری یا سندورم Cushing ایجاد کنند. درصد کمی از تومورهای آدرنالین، بدخیم هستند.
ایجاد سرطان غده آدرنالین توسط سایز و میزان گسترش تومور طبقه بندی می شود. مراحل اولیه سرطان غده آدرنالین اغلب با تومورهای کوچکی مشخص می شود که به گونه ای موضعی در محل اولیه خود باقی می مانند و این بدان معنی است که سرطان به بافت ها یا اندام های مجاور سرایت نکرده است. در مراحل پیشرفته بیماری، سرطان به ماورای نقطه آغازین خود گسترش یافته است.
مراحل سرطان غده آدرنالین
سیستم استاندارد مورد استفاده برای ارزیابی رشد و گسترش سرطان غده آدرنالین، سایز تومرو سرطانی (مراحل I تا II) را شامل می شود و اینکه سرطان تا چه اندازه به دورتر از نقطه آغازین خود گسترش یافته است (مراحل III تا IV) :
مرحله I از سرطان غده آدرنالین: تومور سرطانی کوچک تر از 2 اینچ (5 سانتیمتر) است و به فراتر از نقطه آغازین آن گسترش پیدا نکرده است.
مرحله II از سرطان غده آدرنالین: تومور سرطانی بزرگ تر از 2 اینچ (5 سانتیمتر) است اما به فراتر از نقطه آغازین آن گسترش پیدا نکرده است.
مرحله III از سرطان غده آدرنالین: تومور سرطانی گسترش پیدا کرده است. این مرحله توسط گسترش اولیه سرطان به بافت ها و یا غدد لنفاوی مجاور مشخص می شود. سایز تومور مطرح نیست.
مرحله IV از سرطان غده آدرنالین: تومور سرطانی ممکنست هر سایزی داشته باشد و به تمامی بدن سرایت کرده باشد.